Kasia Koziorowska - moje zapiski

nie wiem czy to warto śnić
wciąż wbrew samotności
nie wiem
czy opłaca się otwierać okno serca
kiedy jest tak zimno

póki co zderzają się łzy
boleśnie do siebie podobne
kocham cię w snach
przepraszam
nie moja wina

od lat wierzyłam tylko w życie
tęsknota nie pasowała
do koloru oczu
może zostawię na pamiątkę
godzinę kiedy bezsenność
była zrozumiała

naucz wspomnienia
umierać pomaleńku
zostało trochę dróg na skróty
zapamiętaj ostatni uśmiech

serce dopasowuje się
do twoich słów
dusza odnaleziona poniewczasie
maleje w porównaniu
z ogromem krzywdy

od kilku lat
gonię swoje ślady
ból zbyt wywyższony
jest niedokończoną autobiografią

usta stwarzają sen
brudny porzucony nadwrażliwy
jestem zaszczycona twoją nowomową
łzy są zbyt sztuczne
by zapamiętać

porozrzucane odciski palców
znikome wyobrażenia
jestem lękiem którego ci brakuje
za jakim tęsknisz
w nieznane

śpij
jutro to głuchoniema ballada
jawa bez odpoczynku

nie wiedziałam
twoje łzy znają własne trajektorie
rozumieją liczby
w których nie mieści się
życie

czy czas przeminie
zanim przebrzmi ostatnia nuta
tej ballady
a może miłość wróci
na swoje miejsce

pora przymierzyć świeżą maskę
przyozdobić usta
słowem modlitwy
zapłaczę nad twoją niedolą
przeżegnam się
abyś odszukał drogę na skróty

skończyła mi się kartka
pióro zaniemogło
w połowie słowa

zrozumiem bezmiar oczywistości
przygarnę ciało
podatne na nadzieję

to opowieść bez złudzeń
historia kończąca się
wbrew sobie
być może namaluję ci poranek
aby godzina okazała się
przysięgą straconych

ból smakuje lepiej
niż pocałunki
kłamstwo wywiera lepsze wrażenie
rzeczywiście
nawet nocą nosisz to samo spojrzenie

pomilcz przez chwilę
wybaczmy miłości
że nie zna własnego początku

pora przymierzyć słowo
do warg
niech życie zaufa swojemu ciału
pięknie myślisz o tęsknocie
jeszcze piękniej prosisz
o ten sam świat

odpływasz
w nieznane strony czasu
pojawiasz się i znikasz
co więcej

otulasz się moim istnieniem
poematem z przetrąconą puentą
pora zrozumieć
intencje Boga jego pretensje
do człowieka

od wielu dekad moje słońce
wstawało sobie na złość
budziłam się
żeby przypodobać się winie

krzyczałam zbyt długo
łzom brakowało cienia

pewnego razu odszukam cię
pośród przeterminowanych marzeń
może przyszłość udowodni
że nawet niebu
należy się pokuta