Kasia Koziorowska - moje zapiski

usycham blednę staczam się
w połowie słowa
rozpadam się na elementy
brakującym jesteś ty

znikome są wołania
gwiazd opuszczonych u progu ciszy
niebezpieczne znaki
przestankowe

gorsze od tej chwili
która przynosi płowe spojrzenia
być może nauczę się kochać
rozkazująco
ciało przyzna się do winy

ukrywam się w twoim cieniu
gdzie nie sięga słońce
powraca siła
z którą brnęłam na piechotę
do przyszłości

rosnę
choć tak mi zimno
żyję choć śmierć kiwa palcem
nauczę się twojej tęsknoty
poznam rzeczywistość
z którą się zmagam
jaka we mnie bezdusznie rośnie

kochałam się namiętnie
w twojej samotności
przeglądałam w gwiazdach
ich lustra wskazywały
dalszy ciąg czasu

biegłam poprzez wygony
ludzkich serc
nikt nie słyszał o mnie
w tych stronach

przyrzekałam radość
cichą cierpliwą ale jednak upojną
myśli rozwarstwiały się
czyniąc przyszłość

twój sen nieco znoszony
dziś jest bajką
nie zna jej żadne dziecko

wiesz
ciepłe jest milczenie
jeszcze piękniejsze kłamstwo
które znam na pamięć

wiesz moja przyjaciółko
kochałam cię zbyt nieumyślnie
byłaś pragnieniem
łasiło się
do mojego nienasycenia

przeznaczenie tworzyło
dwie osobne historie
smutno mi było czuć chłód
w twoim sercu

choć klękałam błagałam
o okruch uśmierzenia
przestałaś istnieć dla mojego świata

zginęłaś
zanim spojrzałam w lustro
lunął deszcz ciężarne krople
roztrzaskiwały się o sumienie
wiedziałaś którędy iść
gdzie nie sięga mój oddech
nie słychać serca

dla ciebie spisuję tę autobiografię
do bólu grafomańską
żałośnie wierną a tak odległą

noce mijają się
z niedokończonymi dniami
ciała
oplecione samotnością
dziś kolidują ze znakami
zapytania

prowadzę cię na skraj
przyszłości
będzie nam do twarzy z miłością
skromność jest elementem
nienawiści
śpiesz się póki pragniesz cienia

może światło nauczy nas
wierzyć w sen
niedaleko do rozproszonych słów
zakochałam się
w twojej senności

nie ma złudzeń gwiazdy są
na wymarciu
czy nasyci nas niebo czy ziemia
zetrze piętno z czół

kłębią się reminiscencje
nie wystarczy łaski
aby udobruchać ostatniego anioła

jakiego koloru jest twoje serce
dlaczego łzy
zbyt słone
nie rozumiem drogowskazów
wiodących za granicę
miłości
budzę się o niestałej porze
anioły spieszą z samotnością

przymierzam twój uśmiech
jak ulał
być może stworzę ci prywatne niebo
ugrzęznę
po nieodpowiedniej stronie ciała

jak długo trzeba kochać
aby sumienie przyznało się
do czystości
lęk o który dbam mieni się
niby łzy przelane za szczęście

nauczę się kochać słońce
zrozumiem bliskość księżyca
odnajdę granicę
między milczeniem a wyznaniem