pretensje do człowieka

odpływasz
w nieznane strony czasu
pojawiasz się i znikasz
co więcej

otulasz się moim istnieniem
poematem z przetrąconą puentą
pora zrozumieć
intencje Boga jego pretensje
do człowieka

od wielu dekad moje słońce
wstawało sobie na złość
budziłam się
żeby przypodobać się winie

krzyczałam zbyt długo
łzom brakowało cienia

pewnego razu odszukam cię
pośród przeterminowanych marzeń
może przyszłość udowodni
że nawet niebu
należy się pokuta