Kasia Koziorowska - moje zapiski

to opowieść bez złudzeń
historia kończąca się
wbrew sobie
być może namaluję ci poranek
aby godzina okazała się
przysięgą straconych

ból smakuje lepiej
niż pocałunki
kłamstwo wywiera lepsze wrażenie
rzeczywiście
nawet nocą nosisz to samo spojrzenie

pomilcz przez chwilę
wybaczmy miłości
że nie zna własnego początku

pora przymierzyć słowo
do warg
niech życie zaufa swojemu ciału
pięknie myślisz o tęsknocie
jeszcze piękniej prosisz
o ten sam świat

odpływasz
w nieznane strony czasu
pojawiasz się i znikasz
co więcej

otulasz się moim istnieniem
poematem z przetrąconą puentą
pora zrozumieć
intencje Boga jego pretensje
do człowieka

od wielu dekad moje słońce
wstawało sobie na złość
budziłam się
żeby przypodobać się winie

krzyczałam zbyt długo
łzom brakowało cienia

pewnego razu odszukam cię
pośród przeterminowanych marzeń
może przyszłość udowodni
że nawet niebu
należy się pokuta

przychodzę żeby zrozumieć
ile słów mieści się
w jednej myśli
jestem na złość prawdzie
która nie zna własnego imienia

czy to ból
czy to nicość
nieznane są tutejsze wspomnienia
obcość złudzeń
nadmiar przypadków
to tylko cisza
w niej nie mieści się czas

służę samotności
niech jej szept wypełni
puste serce
być może stanę się drogą
powrotną dla wiary

istnieniem co woła o jeszcze
pokochaj mój wewnętrzny ogród
los jest parafrazą
której się poddajesz