Kasia Koziorowska - moje zapiski

przychodzę żeby zrozumieć
ile słów mieści się
w jednej myśli
jestem na złość prawdzie
która nie zna własnego imienia

czy to ból
czy to nicość
nieznane są tutejsze wspomnienia
obcość złudzeń
nadmiar przypadków
to tylko cisza
w niej nie mieści się czas

służę samotności
niech jej szept wypełni
puste serce
być może stanę się drogą
powrotną dla wiary

istnieniem co woła o jeszcze
pokochaj mój wewnętrzny ogród
los jest parafrazą
której się poddajesz

och zimno mi
tak niefortunnie że nikną
w przepaści ostatnie formy istnienia

trzęsę się choć noc jest
łaskawa
być może nauczysz mnie dotykać
zbyt pokornie
żeby gdzieś nieopodal
przemówiło światło

podaję ci serce
na srebrnej tacy snu
krwawisz
niby myśl która pozostała nieposłuszna

jesteś moim ostatnim aniołem
rozebranym do modlitwy
nieopierzonym
być może nauczę się kochać los
bez znaków zapytania

trzymaj mnie za kłamstwo
niedaleko stąd do ziemi
nauczę się wierzyć
w gwiazdy
w stopy niedopasowane do śladów

pozostawiam niewyraźne ślady
jedność jest dobrą nowiną
błogosławię jutrzejszy dzień
niech będzie ostatni
w kolejce

podnoszę z serca cień
zbyt zimny aby ogrzać zmarznięte
sumienie
być może jestem
bezkształtną formą istnienia
spowiedzią zbyt naiwną
by uwierzyć

udałam się na niewłaściwą stronę
barykady
rozkochaj mnie dotykiem

powinnam zrozumieć
nieobecność przyszłości
zbyt wiele kosztował ten sen
może jestem śladem na policzku
dzieckiem
wyproszonym za drzwi

być może nauczę się
twoich marzeń na pamięć

z pokorą i pewnym smutkiem
przybywam tu
na krawędź wolności
odszukuję w tobie ślady
namaszczenia zanurzam się po szyję
samotność dogorywa
w mojej łzie

uchylam okna powiek
współczesna przeszłość jest
godna powrotu
być może nakarmię cię
błędnym złudzeniem porażką
w której mam swój udział

ugrzęzłam po serce
w natchnieniu wstyd przyznać się
do uśmiechu
rozdaję hojnie poematy
bez właściciela
czy chwałą jest zasłużyć

być może przekonam cię
do nieba
może wyważę niedomknięte drzwi

pomijam definitywnie to
co odziedziczyłam
po ziemi
składam usta do pacierza
ciężkostrawne są słowa

być może nauczę się
kochać na rozkaz
ból będzie zbyt roztropny

nie widzę smutku w twojej łzie
przychodzę
aby rozpoznać cień

tam gdzie nie sięga rzeczywistość
piętrzy się mój dom z kart
ocieram twarz z resztek
wspomnień
delektuję się szeptem przerastającym krzyk

nie mogę powstrzymać cię
od rozpasanych uczuć
wypożyczę
dożywotnio parę zgrabnych
pytań retorycznych